Ντρέπομαι να το ξεστομίσω...

αλλά ναι είναι αλήθεια και δεν μπορώ να το αρνηθώ. Μόλις χτες είδα για πρώτη φορά τον ''Δράκο'' του Νίκου Κούνδουρου. Αυτό και αν δεν είναι έγκλημα καθοσιώσεως. Το αποτέλεσμα; Κεραυνοβόλος έρωτας. Χωρίς επιφυλάξεις , χωρίς σχόλια. Σενάριο Ιάκωβος Καμπανέλης , μουσική Μάνος Χατζιδάκης , πολύ καλύτερη από τη ''Στέλλα" και για εμένα πρόγονος σε ευθεία γραμμή του ''Ποτέ τη Κυριακή'' , δικαίως θεωρείται ταινία σταθμός για τον ελληνικό κινηματογράφο. Να πω και κάτι για τα τελευταία πλάνα , το φως να παιχνιδίζει σε ένα υγρό τοπίο , νομίζω ότι λατρεύω τις αντανακλάσεις του φωτός μέσα στο νερό , το πλάνο να ανοίγει , αυγή , ορίζοντας , η θάλασσα στο πλάι , η πρωταγωνίστρια περιορισμένη στην κάτω αριστερή γωνία του κάδρου . . . αυλαία!